TESTO DEL LIED

"Rycz burzo"
di Tadeusz Micinski (1873-1918)

Rycz burzo! Wichrze, potargaj te sznury,
w których mię dławi nędzny karzeł: ziemia!
I rzuć w prze stwór gdzie duch się oniemia
W kabalistyczny poemat natury.
Mroku podziemny, twe gluche urwiska
wio dą mnie w grobów zapomnianych szpaler.
Ja, Prometeusz przykuty do graler,
lękam się zimnych Gwiazd urągowiska.
O gień tajony Serce moje kruszy,
Jako lodozwał granitową skałę!
Pelion na Ossę! Morza rozszalałe!
Wulkany! Słońca na zdobycie duszy!
I cóź posiadłem: kwiat zniebieskich pól:
cichy, bezkresny niepojęty ból!